ในกาลก่อน  เราเกิดเป็นนายโคบาลต้อนโคไปเลี้ยงเห็นแม่โคกำลังดื่มน้ำขุ่นจึงห้ามมัน ด้วยวิบากกรรมนั้นในภพนี้ เมื่อก่อนปรินิพพานเรากระหายน้ำก็ไม่ได้ดื่มน้ำตามปรารถนา

       ในชาติหนึ่ง เราเกิดเป็นนักเลงชื่อ"ปุนาลิ"ได้กล่าวตู่พระปัจเจกะพุทธชื่อ"สุระภี" ผู้ไม่ประทุษร้ายใคร้วยวิบากแห่งกรรมนั้นเราต้องไปเกิดในนรกเป็นเวลานาน ได้เสวยทุกขเวทนาแสนสาหัสหลายพันปีด้วยผลแห่งกรรมที่เหลือ ในภพหลังสุดนี้เราจึงได้คำกล่าวตู่จากนางสุนทริกา

        ในชาติหนึ่ง เราได้กล่าวตู่พระเถระนามว่า "นันทะ" สาวกของพระพุทธเจ้าผู้ครอบงำอันตรายทั้งปวง เราจึงท่องเที่ยวอยู่ในนรกนานหมื่นปี ต่อมาเมื่อเกิดเป็นมนุษย์ต้องถูกกล่าวตู่เป็นอันมาก ด้วยผลกรรมที่เหลือนั้น นางจิญจะมานะวิกากับหมู่ชนได้กล่าวตู่เราด้วยคำไม่จริง

         เมื่อก่อนเราเกิดเป็นพราหมณ์ชื่อ "สุตะวา" ชนทั้งหลายสักการบูชาสอนมนต์ให้กับมาณพประมาณ ๕๐๐ คน ในป่าใหญ่ เราได้เห็นฤาษีผู้น่ากลัว ได้อภิญญา ๕ มีฤทธิ์มาก มาในสำนักของเรา เราได้กล่าวตู่ฤาษีผู้ไม่ประทุษร้าย โดยได้บอกกับพวกศิษย์ของเราว่า ฤาษีนี้มักบริโภคกาม เมื่อเราบอกพวกมาณพก็เชื่อฟัง ครั้งนั้นมาณพทั้งหมดนั้นไปบิณฑบาตพากันบอกแก่มหาชนว่า ฤาษีนี้มักบริโภคกาม ด้วยวิบากกรรมนั้น มาณพเหล่านั้นได้มาเป็นภิกษุ ๕๐๐ เหล่านี้ ทั้งหมดถูกกล่าวตู่จากนางสุนทริกา

             ในกาลก่อน  เราได้ฆ่าน้องชายต่างมารดาเพื่อหวังทรัพย์สมบัติ โดยผลักให้ตกสู่ช่องเขาแล้วเอาก้อนหินทับ ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น พระเทวทัตจึงผลักหินให้กลิ้งมากระทบนิ้วแม่เท้าของเราจนห้อเลือด, ในกาลก่อน เมื่อเรายังเป็นเด็กเล่นอยู่ที่หนทางใหญ่ เห็นพระปัจเจกะพุทธแล้วก่อไฟดักไว้ทั่วหนทาง ด้วยวิบากกรรมนั้น ในภพหลังสุดนี้ พระเทวทัตจึงชักชวนนักแม่นธนูผู้ฆ่าคนตายมามาก ให้มาดักฆ่าเรา, ในกาลก่อน เราเป็นนายควานช้าง ได้ไสช้างให้ไล่ชนพระปัจเจกะพุทธผู้อุดมมุนีกำลังเที่ยวเดินบิณฑบาต ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น ช้างนาฬาคีรีที่ดุร้ายจึงวิ่งเข้าใส่เรา, ในกาลก่อน เราเป็นแม่ทัพทหารได้ฆ่าคนเป็นอันมากด้วยหอก ด้วยวิบากกรรมนั้น เราจึงถูกไฟไหม้อย่างรุนแรงในนรก ด้วยผลกรรมที่เหลือหมอชีวะกะจึงผ่าตัดพระบาทอันเกิดจากการห้อพระโลหิตของเรา, ในกาลก่อน เราเป็นเด็กลูกชาวประมงหมู่บ้านเกวัฎฎะคาม เห็นคนทั้งหลายฆ่าปลาแล้วเกิดความโสมนัสยินดี ด้วยวิบากกรรมนั้นเราจึงปวดพระเศียรเมื่อพวกเจ้าศากยะทั้งหลายถูกพระเจ้าวิฎฎุภะฆ่า, ในกาลก่อน เราได้ด่าพระสาวกทั้งหลายของพระผุสสะพุทธเจ้าว่า พวกท่านจงกินแต่ข้าวแดงเถิดอย่าได้กินข้าวสาลีเลย ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น เมื่อเราได้รับนิมนต์จากพราหมณ์ให้อยู่ในเมืองเวรัญชาต้องเสวยข้าวแดงตลอด ๓ เดือน, ในกาลก่อน เราเป็นนักมวยปล้ำ เราได้จับคู่ต่อสู้ทุ่ม ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น ความปวดหลังจึงมีแก่เรา, เมื่อก่อน เราเป็นหมอให้ยาถ่ายแก่ลูกเศรษฐีคนหนึ่งตาย ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้นโรคลงพระโลหิตจึงมีแก่เรา, ในกาลก่อน เราชื่อโชติปาละได้กล่าวจ้วงจาบพระกัสสะปะพุทธเจ้าว่า พระองค์จะตรัสรู้ได้อย่างไร เพราะการตรัสรู้ทำได้ยาก ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น เราต้องบำเพ็ญทุกกะระกิริยาที่ตำบลอุรุเวลาเสนานิคมตลอด ๖ ปี แต่เราก็มิได้ตรัสรู้ด้วยการทรมานตนอันนั้น เราอันกรรมเก่าตักเตือนแล้วได้ละทางผิดนั้นเสียจึงได้ตรัสรู้ บัดนี้เราเป็นผู้สิ้นบาปและบุญ พ้นจากความเร่าร้อนทั้งปวง ไม่มีความเศร้าโศก ไม่คับแค้น ไม่มีอาสวะ จักนิพพาน พระชินเจ้าทรงบรรลุกำลังแห่งอภิญญาทั้งปวงแล้ว ทรงพยากรณ์โดยหวังประโยชน์แก่พระภิกษุสงฆ์ที่สระอโนดาต ด้วยประการฉะนี้แล

             พระผู้มีพระภาคได้ทรงภาษิตธรรมะบรรยาย ปุพพะกัมปิโลติพุทธาปทาน อันเป็นจารีตเก่าก่อนของพระองค์ ด้วยประการฉะนี้